WOW: de eerste vijf indrukken van de ambassadeurs in Guinee

Na een moeizame start door verdwaalde valiezen en vertragingen, schoten de Belgische ambassadeurs uit de startblokken. Stilaan vinden ze hun draai in het Afrikaanse Guinee. Dit viel hen meteen op:

Al vanaf onze eerste stappen op Guineese bodem werden we ontvangen als echte VIPs. Na wat zoeken op de luchthaven kwamen we uit het niets de Guineese groep ambassadeurs tegen. Langs alle kanten werden we omringd door de Guineese ambassadeurs en kregen we kussen, knuffels, maar vooral heel veel lachende gezichten als welkom. Ze maakten in alle ondenkbare combinaties ontzettend veel foto's en selfies met ons waardoor we ons echt als 'celebrities' voelden. We moesten naar overal kijken, lachen en elkaar bezweet vastpakken zonder eigenlijk echt te beseffen waar we in godsnaam beland waren en wat voor bijzonders aan het gebeuren was. Ondertussen zagen we al in de verte heel wat armere mensen met grote ogen naar ons kijken, welkom in Guinee gaf toch wat gemengde gevoelens.

Als transport in Guinee kregen we een mini-busje waarin we, opgepropt met 12 man, ons in het chaotische verkeer waagden: auto's rijden random naar alle richtingen en zonder rijstroken, moto's wringen zich overal tussen, toeters willekeurig gebruikt en mensen steken plotseling de straat over. Bovendien waren de wegen véél slechter dan in België. Er waren enkele geasfalteerde wegen, maar de overige waren hobbelige aardwegen met gaten in. Maar, wat vooral onze aandacht trok, waren de dingen die we door de ramen zagen. We merkten jongeren op van amper 10 jaar die alleen de straten optrokken en aan onze ramen klopten om koekjes, drankjes of andere voorwerpen te verkopen wanneer het verkeer even stil stond. We werden ook geconfronteerd door de schrijnende armoede naast de wegen en bizarre dingen zoals: een spoorlijn die midden door Conakry loopt waarop mensen wandelen, kippen die levend aan wagens hangen, massa's plastiek en vrouwen die vanalles op hun hoofd droegen.

De eerste dagen stonden ook in het teken van de filmopnames samen met Tatiana, communicatieverantwoordelijke bij YOUCA, en Wouter van de filmploeg. Het was mega-cool om met professionele filmapparatuur de oproepfilmpjes voor de YOUCA Action Day en het ambassadeursschap op te nemen,het leek wel of we echte filmsterren waren. Samen tekstjes schrijven en shinen voor de camera bleek echt wel ons ding te zijn. Het meest bijzondere waren de beeldopnames die we maakten aan het meer, dichtbij het klooster waar we verbleven. Op een kei unieke en feeërieke locatie werden we één voor één achtervolgd door een drone.

In het begin van onze trip was er heel wat stress omwille van de presentatie die we in het Frans gingen geven over onszelf en België. Dat leek eerst als een onmogelijke opgave, maar het draaide uit in een moment waarbij we onszelf allemaal verbaasden met onze Franse (improvisatie) skills. Na onze presentatie waren de Guineese ambassadeurs aan de beurt. Zij brachten verschillende scènes waarmee ze de sociale situatie in Guineese families uitbeelden. Voor ons kwam dit enorm hard binnen. Enerzijds waren we erg onder de indruk van hun acteerkunsten en creativiteit, anderzijds waren we erg geraakt door hun boodschap. Zo leerden we bijvoorbeeld dat polygamie hier nog veel voorkomt.

Ze zijn niet alleen enorm gastvrij, maar ook superenthousiast, goedlachs, eerlijk en mega-verbaal. Ze vragen voortdurend hoe het met ons gaat, of we het eten lekker vinden, hoe we het hier vinden,... In groep is het hier ook nooit, maar dan ook echt nooit stil! Ze pakken ons vast, ze dansen, ze zingen, ze gillen en babbelen met zo'n aanstekelijk enthousiasme. Wat ook wel heel duidelijk is, is dat ze echt wel weten wat ze willen en hun mening durven verkondigen. We hebben al heel wat open gesprekken en discussies kunnen voeren en telkens weer bliezen ze ons omver door hun retorische talenten en zelfzekerheid. Een typisch woord dat we leerden is 'galères'. Een beknopt woord om te zeggen dat vaak dingen niet lopen zoals gepland, maar er ook altijd oplossingen bestaan. Dit is bovendien hét woord van onze reis tot nu toe,er zijn nu eenmaal een aantal dingen misgelopen met onze bagage, vlucht, gezondheid,... Maar door de aanwezige gastvrijheid en solidariteit hebben ze ons al goed geholpen door het uitwisselen van kleren, onze kleren met een handwas terug proper te krijgen en nog zoveel meer. Doordat we moesten leven met heel wat minder comfort en gedwongen werden te improviseren werden wij ook wat creatiever en meer solidair. We wisselden kleren uit, gebruiken T-shirts als rok en sokken als washand.

CONCLUSIE? We mogen dan wel onze rugzakken(voorlopig) verloren zijn, toch zullen we terug keren met een nieuwe rugzak van dingen die we hier hebben opgepikt en ervaren. Onze spullen kunnen we nog kopen in de supermarkt, maar de dingen die we hier beleven zijn nergens te koop en onvergetelijk.

À la prochaine !

Kobe