5 onvergetelijke momenten volgens de ambassadeurs

De ambassadeurs moeten nog even bekomen van de inleefreis maar wilden jullie toch al graag hun favoriete moment meegeven:

Luka: "Een van de momenten die me het meest zal bijblijven is er eentje van tijdens het weekend wanneer we alle jongeren leerden kennen. We moesten allemaal een tekening maken van onze buurt en volgens een kleurencode aanduiden waar het veilig is, waar je moet opletten en waar het heel onveilig is. Het contrast tussen wij Belgen en de Salvadoraanse jongeren was confronterend. Op onze tekeningen waren er geen onveilige plekken te zien. Alleen op de straten moet je opletten voor het verkeer en 's nachts zijn er soms wat plaatsen waar je beter niet komt. Maar daar stopt het dan ook.

Bij de Salvadoranen moesten we allemaal even slikken. De meeste konden nog net naar een klein buurtwinkeltje zonder veel problemen, maar buiten je eigen dorp komen kan al voor problemen zorgen. Openbaar vervoer neem je beter niet, gevaar loert er om de hoek. En dat is nog maar het begin. Natuurlijk hadden we wel al vaak gehoord dat El Salvador een onveilig land is, maar als iemand verhalen vertelt over wat die persoon al heeft meegemaakt, komt het zo veel harder aan dan wanneer je op internet een artikel leest over de onveiligheid in El Salvador.

Dit moment heeft me meer dan ooit inzien dat het van belang is om te blijven strijden tegen alle vormen van onrechtvaardigheid, want niemand verdient het om op te groeien in een omgeving waar je je niet veilig voelt, op fysiek én mentaal vlak."

Kaat: "De avond die ik nooit zal vergeten is die van ons bezoek aan het muziekschooltje in Adel Morazan. Mia Vercruysse, de oprichtster van het schooltje, startte met muziek maken in vluchtelingenkampen in Honduras. Ze zette haar ambitie voort en richtte een muziekschooltje op in El Salvador. Omdat vrije tijd hier absoluut geen evidentie is, is dit een belangrijke ontmoetingsplek voor jongeren.

Het is vandaag de dag een cultuurcentrum waar jongeren samenkomen om muziek te maken en waar ze volledig zichzelf kunnen zijn. Aangestoken door het enthousiasme van Mia Vercruysse, dansten we erop los. Het zingen en dansen van zowel Spaanse als Nederlandse liedjes (bv. 't Smidje) gaf mij een sterk gevoel van verbondenheid. Dit was voor mij het ultieme bewijs dat muziek een perfect bindmiddel is waarbij taal geen rol speelt."

Flo: "Tijdens ons verblijf bij de gastfamilies, werd elk duo zeer warm onthaald. Lies en ik kwamen terecht bij Silvia, een heel spontane vrouw. Toen we ons de tweede nacht aan het klaar maken waren om naar dromenland te reizen, merkten we al enkele kleine insecten op aan de binnenkant van ons muggennet. De kleine indringers werden heel dapper doodgeknepen en verbannen door Lies. Maar toen ik in het bed wou gaan liggen, kroop er een dikke kakkerlak vanonder mijn slaapzak. Na mijn gilletje en Lies die riep dat ik het licht moest aandoen, kwam onze gastmama kijken wat er aan de hand was.

Wij lagen met z'n tweetjes te bibberen in onze slaapzak terwijl Silvia, die 8 jaar actief was bij de guerrilla, overtuigend "No pasaran" aan het zingen was terwijl ze ons muggennet goed aan het steken was. We gingen de nacht in met een slappe lach. Ik zal nooit vergeten hoe deze straffe madam ons als een bezorgde oma stond in te stoppen."

Klaudia: Eén van de grootste uitdagingen is mijn favoriete moment kiezen van deze reis maar er is toch wel een moment dat ik nooit vergeten zal. We gingen samen met nog twee andere leden van Los Pinos naar coöperatieve 'La Fortuna'. Onderweg in het busje besloot ik Leonel te interviewen zodat ik ons gepersonaliseerd vriendenboekje kon invullen. Toen ik vroeg naar zijn bucketlist zei hij iets wat ik niet zo goed verstaan had, dus vroeg ik hem het zelf op te schrijven in het boekje.

Toen Leo geschreven had wat hij gezegd had, kon ik de tranen niet meer in bedwang houden. Hij wou zijn lidmaatschap in Los Pinos aan zijn zusje geven, zodat hij er zeker van was dat zij een job zou hebben en dus haar eigen brood kan verdienen. Toen ik zag wat Leo schreef, voelde ik een gevoel van trots en ontroering opwellen. Ik denk dat het veel moed en liefde vereist om er voor te zorgen dat iemand anders het goed heeft en dan pas aan jezelf te denken. Dat zal ik altijd bewonderen aan Leo."

Lisa: "Één van de tofste momenten voor mij was toen we op de koffieplantage Los Pinos zelf op het land mochten werken. We mochten al het onkruid rond de koffieplant verwijderen zodat de plant beter kon groeien. Met de zeis in de aanslag ging ik er volledig voor. Hakken, hakken, hakken zo snel als het maar ging want ik wou niet onder doen. Natuurlijk was ik na 2 minuten al dood op. De vrouwen die op de plantage werkten, vertelden me dat ik het meer 'despacio' moest doen. Toen stond ik daar samen met ongeveer 5 vrouwen te hakken op het ritme van despacito, dat ging inderdaad veel beter.

Het liedje zingen mocht niet want dan kon je je niet concentreren en dan zou je in je been kunnen slagen. Ik had ook de kans om hen tijdens het hakken veel vragen te stellen, over hun familie, of ze een goed loon verdienden, of ze het graag deden,... Tussen de koffieplanten staan ook schaduwbomen, deze dragen een soort fruit in een cocon. Ik vroeg of die eetbaar waren - stiekem in de hoop dat dat niet het geval was - maar jawel hoor, dus toen heb ik de inhoud van zo'n cocon opgegeten. Echt lekker was het niet, maar het had veel erger gekund.